 Son of the Velvet Rat (A)tiltle: Solitary Company music: Americana Noir release: march 19, 2021 promotion: Hemifrån (Peter Holmstedt) info artist: Son of the Velvet Rat © Rootsville 2018 |
|---|
Met de Oostenrijkse singer-songwriter Georg Altziebler aka "Son of the Velvet Rat" maakte ik een eerste maal kennis met zijn album 'Dorado'. Deze "Son Of The Velvet Rat" is gebouwd rondom hemzelf en zijn echtgenote Heike Binder. Tot 2013 huisden dit Oostenrijkse duo nog in de bergen van Tirol maar sinds dan is de Californische woestijn rond Joshua Tree hun vaste stek geworden en zo kunnen we bijna gaan spreken van de omgekeerde wereld. Hun muziek is een mix tussen Townes Van Zandt, een Ry Cooder en een Tom Waits en met een vaste inbreng aan kwaliteit.
Het nieuwste album "Solitary Company" is totaal iets anders dan hun vorige album "Monkey Years #2". Alvast de eerste twee nummers lijken op Americana Noir. "Stardust" is dan meer in de lijn van vorige albums. Nadat producer Joe Henry Son of the Velvet Rat naar zijn studio in Culver City had verplaatst op hun vorige album Dorado, ontstond Solitary Company precies op de scène van Altzieblers poëzie. Ver weg aan het einde van een stofweg ligt Gar Robertson's Red Barn, een huis vol liefdevol gerestaureerde vintage versterkers, keyboards en opnameapparatuur, waar het grootste deel van het album is opgenomen tussen januari en april 2020.
Het lijkt er wel op of dit de soundtrack is van een film noir. Muziek die veel te onwerkelijk is om voor folk te worden doorgelaten. Solitary Company beschrijft eerder "een geheime parallelle wereld achter de wolken" (citaat uit "Beautiful Disarray"). In "The Ferris Wheel" draait een reuzenrad onder de oppervlakte van de aarde en in "11 & 9" zet een stel aan de roulettetafel al hun geld in op de datum van de trouwdag van Heike en Georg.
Het titelnummer van het album begint met een zwakke zucht van de melodica voordat de band meedoet. Ze spelen een langzame mars, voorzichtig trappelend. Alles is schaars - piano, orgel, gitaar, drums, contrabas - alles draagt bij aan de ingetogen suggestie van een potentiële muur van geluid terwijl je zo min mogelijk speelt. Een halve minuut later neemt de grote viool van Bob Furgo het over. 'Ik ben het penseel, niet de schilder', zingt Georg Altziebler zachtjes, waarmee hij de toon zet voor tien verhalende liedjes die zichzelf moeiteloos lijken te vertellen. "Ik ben gewoon de zanger, niet het liedje. Ik heb alleen maar meezingen, zegt hij. Het is een keurig spel op een oud cliché, waarbij het bekende wordt gebruikt als een elegante toegang tot een originele visie.
tracks:
- Alicia
- Solitary Company
- Stardust
- When the Lights Go Down
- Beautiful Disarray
- 11 & 9
- The Waterlily & the Dragonfly
- The Only Child
- The Ferris Wheel
- Remember Me